Upolowane niespodziewanie w pewien letni dzień na portalu aukcyjnym okazały się być jednym z moich najlepszych zakupów ostatnimi czasy. Im dłużej je mam, tym bardziej jestem z nich zadowolona i tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że są niezwykłe – dwa małe foteliki na ślicznej drewnianej konstrukcji. Powód, dla którego po raz pierwszy odważyłam się wziąć do ręki szlifierkę.
Tak, burza w mózgu, nie burza mózgów, bo mózg mam jeden, a w nim kłębowisko przewodów i połączeń, syczących, brzęczących, zwarcie za zwarciem, iskrzenie i przepięcia. Znacie ten wykład o mózgu kobiety i mózgu mężczyzny? Z mojego idzie dym. Wiem, że czekacie na prezentacje nowych fotelików, które całkiem zaskakująco pojawiły się wczoraj u mnie w domu.
Pora na wnętrzarskie podsumowanie wakacji. Ruszyła szkolna machina, urlop jest już tylko wspomnieniem (wciąż bardzo żywym, słodkim i miłym, lecz wspomnieniem). Dla jednych wrzesień oznacza powrót do bardziej rygorystycznego rytmu, dla innych to po prostu początek schyłku lata, czas w którym uświadamiamy sobie, że wieczór będzie zapadał coraz szybciej, słońce będzie wspinać się coraz niżej i że lnianą garderobę trzeba odłożyć na kilka dobrych miesięcy na górne półki szafy.
Ostatni weekend minął mi nie wiadomo kiedy. Całą sobotę spędziłam w podróży, dość męczącej, więc niedzielę poświęciłam na intensywny odpoczynek (także w ogrodzie!) i chwilę z kulturą (spektakl “Czarodziejski Flet”, zamykający 26 Festiwal Mozartowski, wypełnił mi głowę ulubionymi ariami). Tak przygotowana do nowego tygodnia znalazłam czas na pracę zawodową i małe DIY, dlatego tematem tego spóźnionego wpisu będzie szybka metamorfoza fotelików.
Do napisania tego wpisu nakłoniły mnie komentarze, jakie pojawiły się pod projektem, w którym wykorzystano dwa charakterystyczne fotele. Na świecie model ten jest znany jako porter’s chair, czyli fotel portiera.
Nie udało się, nie zdążyłam z licytacją. Taka gratka przeszła mi koło nosa, a już się cieszyłam, że będę miała klimatycznie i stylowo, że w moim domu zagości lato przez 365 dni w tygodniu, że zrobi się u mnie bardziej coastal… Pytacie, za czym płaczę?