Jest taka stara włoska reklama pewnego digestivo. Trawestując jej słowa mogłabym powiedzieć: Nie byłam dotąd na targach Salone del Mobile. Dlaczego? Nie wiem dlaczego. To moja sprawa. A jednak, no właśnie, dlaczego? W końcu wybrałam się. Spędziłam cztery wspaniałe dni we Włoszech. Salone del Mobile w Mediolanie okazały się być pięknym pretekstem.
C’è una vecchia pubblicità italiana di un digestivo. Giocando un po’ con le sue parole potrei dire: non andavo al Salone del Mobile. Perché? Non so, perché. Sono fatti miei. Ma in effetti: perché? Finalmente ci sono andata! Ho trascorso in Italia quattro giorni fantastici. Il Salone del Mobile a Milano è stata una bellissima scusa.
Z przekory i z rozsądku nie zdecydowałam się na nocleg w Mediolanie. Ceny hoteli siągnęły w tym czasie absurdalnego pułapu, a Milano samo w sobie nie miało takiego uroku, żeby pomieszać mi zmysły. Zdecydowałam się zatrzymać w Bergamo i codziennie rano dojeżdżać na targi, i to była pierwsza bardzo dobra przekorna decyzja (bo było ich więcej).
Un po’ per dispetto, un po’ per convenienza ho deciso di non dormire a Milano. I prezzi degli alberghi hanno raggiunto una soglia assurda e Milano invece non ha di per sè un fascino tale da farmi perdere il buon senso. Ho deciso di fermarmi a Bergamo e tutti i giorni fare andata e ritorno per visitare la fiera. Ed è stata la prima, giusta decisione. Per dispetto (ce n’erano altre infatti).
Bergamo
Pierwszą noc spędziłam w górnej części miasta, Bergamo Città Alta, w BB La Torre, w uroczym pokoju, ponoć należącym do cioci, bo na drzwiach wisiała tabliczka “Camera della Zia”. Musiałam się do niego wspiąć po wielu stromych schodkach, zabezpieczonych śliczną barierką, ale skoro zia mogła, to czemuż ja nie miałabym dać rady?
La prima notte l’ho passata nella Città Alta, al B&B La Torre, in una stanza deliziosa, da quanto ho capito una volta di proprietà di una certa zia, perché sulla porta ho trovato un cartellino “Camera della Zia”. Bisognava arrampicarsi superando numerose scalette ripide, protette da un corrimano bellissimo. Ma se la zia ce l’ha fatta, perché non avrei dovuto farcela io?
Rano, trochę za rano, obudził mnie dźwięk dzwonów z pobliskiej dzwonnicy i po pysznym śniadaniu ruszyłam w drogę. Najpierw do dolnej części miasta, gdzie miałam się zatrzymać na kolejne dwie noce, a następnie do Mediolanu.
La mattia presto, un po’ troppo presto, sono stata svegliata dal suono delle campane della torre che era nei dintorni e dopo una colazione squisita ho iniziato la mia avventura. Mi dovevo spostare nella Città Bassa, dove ho prenotato il B&B per le successive due notti, per poi prendere il treno per Milano.
Miałam do wyboru: dojechać do nowego BB (Cece e Simo) środkami komunikacji miejskiej, lub dojść tam na piechotę. Po raz kolejny, wbrew zdrowemu rozsądkowi, wybrałam spacer, z niewielką co prawda, lecz ciężkawą walizką. Nie żałowałam decyzji nawet wtedy, gdy weszłam na stromą, wiodącą w dół uliczki, składającą się z kilku setek schodków. Ponoć pokonałam różnicę 400 m wysokości. Wiem za to, że Bergamo to piękne miasto! Nie przypuszczałam, że aż tak.
Ho potuto scegliere, o arrivare al nuovo B&B (Cece e Simo) con i mezzi pubblici, oppure spostarmi a piedi. E di nuovo, contro il buon senso, ho scelto la passeggiata, con una valigetta, anche se piccola, pesantuccia. Non mi sono pentita della decisione nemmeno quando sono entrata in un vicolo ripido che scendeva giù con qualche centinaia di scale in pietra. Se ho capito bene, camminando ho fatto un dislivello di 400 m. Ma adesso vi posso dire che Bergamo è una città bellissima! Più bella di quanto mi aspettavo.
Kto by liczył te schodki. Walizka w dłoń, w płucach zapach kwitnących glicynii.
Ulokowałam się u Cece e Simo i wsiadłam w pociąg do Mediolanu, by po porannej marszrucie spędzić cały dzień na nogach, zwiedzając dwa pierwsze pawilony, które wpisałam sobie do planu: 2 i 4 – Klasyka: tradycja w przyszłości. I był to kolejny ryzykowny wybór, ponieważ to, co zaprezentowano w tych dwóch pawilonach, nie jest typową ofertą, z którą zwykliśmy kojarzyć nowoczesne mediolańskie targi.
Mi sono sistemata da Cece e Simo, sono salita sul treno per Milano e dopo lo spostamento del mattino, ho passato tutto il giorno in piedi, visitando i due primi padiglioni segnalati nella mia agenda: 2 e 4 – Classico: tradizione nel futuro. Ed è stata un’altra decisione rischiosa, perché l’offerta presentata nei padiglioni non era quella che di solito associamo a una modernissima fiera di Milano.
Salone del Mobile
Muszę przyznać, spacer po sektorze Classico: tradizione nel futuro okazał się być bardziej forsowny, niż przejście z Città Alta do Citta Bassa w walizką w ręku. W zamyśle ta część targów miała być prezentacją najlepszych włoskich tradycji: rzemiosła, dziedzictwa najznamienitszych mistrzów włoskiej sztuki meblarskiej.
Lo devo ammettere: la passeggiata nel settore Classico: tradizione nel futuro è stata più faticosa del passaggio da Bergamo Alta a Bergamo Bassa con la valigia in mano. L’idea di questa parte della fiera era presentare la migliore tradizione italiana: l’artigianato, il patrimonio dei maestri più celebri dell’arte mobiliare italiana.
Myślę, że był to jedyny, prawidłowy klucz do odczytania tego, co zawarto w pawilonach 2 i 4, ponieważ dosłowny odbiór dla Europejczyka mógłby być zbyt męczący. W stendach pokazano ogromne, przytłaczające wręcz chwilami bogactwo formy. Wszystko z osobna miało najwyższą z możliwych jakość i klasę, jednak w całości stanowiło pałacowy kontekst, przebogaty, jakby zupełnie nie na miarę Europy.
E, credo, sia stata l’unica chiave corretta per leggere ciò che è stato inserito all’interno dei padiglioni 2 e 4, perché un’interpretazione letterale degli stand potrebbe risultare per un europeo troppo stancante. Il settore presentava una ricchezza di forma, enorme, travolgente addirittura. Ogni singolo elemento si distingueva per la qualità e per la classe altissime ma il totale formava un contesto da castello reale, straricco e del tutto fuori misura europea.
Sądzę, że doskonałą interpretacją tej części targów był film, którego projekcja odbywała się w małej, zacienionej sali wypełnionej bogatymi fotelami. Polecam wam go gorąco, ma niezwykłą atmosferę i świetnie ilustruje to, czym dla włoskiego designu jest klasyka i tradycja.
Un’ottima spiegazione di questa parte della fiera ce l’ha data il video presentato in una sala non tanto grande, oscura, piena di poltrone molto decorative. Vi raccomando vivamente di vederlo. Presenta un’atmosfera unica e illustra perfettamente che cosa sono il classico e la tradizione per il design italiano.
Oto mój wybór. Jak zwykle bardzo subiektywny.
Ecco la mia scelta. Come sempre, estremamente soggettiva.
ARTECORNICI
Artecornici oferuje ręcznie wytwarzane ramy ze szlachetnych gatunków drewna złoconego, srebrzonego, wykładanego lustrem itp. Każdy z oprawionych w nie druków to produkt florenckiego rzemiosła, ręcznie kolorowane reprodukcje grafik z XVIII i XIX wieku. Mnie szczególnie chwyciły za serce oprawione w ramy tkaniny francuskiej firmy Pierre Frey. Sami rozumiecie!
Artecornici offre le cornici realizzate a mano in legno pregiato, dorato, argentato, rivestito di specchio ecc. Ognuna delle grafiche incorniciate rappresentava i prodotti dell’artigianato fiorentino, riproduzioni delle grafiche del settecento e dell’ottocento, colorate a mano. Mi sono innamorata di tessuti incorniciati della maison francese Pierre Frey. Non avete dei dubbi, perché, vero?
L’OPIFICIO
Tkaniny, poduszki, pikowane narzuty z Piemontu. Wewnętrzny dział interior design oferuje nie tylko kompletne projekty, ale także wartość dodaną w postaci ręcznie wykańczanych elementów wyposażenia, a nawet tkaniny projektowane specjalnie na zamówienie klienta. Stoisko L’Opificio wyłaniało się z półcienia wspaniale oddając klimat secesji.
Tessuti, cuscini, copriletti trapuntati del Piemonte. Il reparto dell’interior design offriva non solo i progetti complessivi, ma anche un valore aggiunto, cioè gli elementi di arredamento rifiniti a mano e persino i tessuti realizzati su disegno del cliente. Lo stand dell’Opificio emergeva da una mezzombra, rispecchiando perfettamente il clima dell’Art Nouveau.
SEVENSEDIE
Sevensedie – współczesna klasyka z Werony, to oprócz produktu wiodącego, czyli mebli tapicerowanych, także meble drewniane: komody, witryny, biblioteczki, biurka oraz stoliki kawowe z blatami z naturalnego kamienia. Na targach zaprezentowali wspaniale zaaranżowane przestrzenie – livingroom, gabinet, jadalnię, uzupełnione obrazami (uwaga) Artecornici oraz oświetleniem marki Isaac Light. Jak wam się podoba, bo mnie bardzo!
Sevensedie – il classico moderno di Verona che oltre a divani e poltrone che sono il fiore all’occhiello dell’azienda, offre anche i mobili in legno: cassettiere, credenze, scrivanie e tavolini da caffè con piani in pietre naturali. In fiera, hanno presentato gli spazi arredati con gran gusto – una camera da giorno, una camera da pranzo, uno studio, tutto decorato con i quadri di (occhio!) Artecornici e con le lampade della Isaac Light. Vi piace? A me tantissimo!
SCULTURA & DESIGN
Na zakończenie fantastyczna ekspozycja biura projektowego Scultura e Design. Najszlachetniejsze surowce, wyraźne formy i śmiałe połączenia. Biuro opracowuje projekty, zajmuje się trendsettingiem i wykonuje autorskie meble. Ich portfolio na stronie internetowej pokazuje realizacje, w całkowicie różniących się od siebie kulturach i miejscach świata.
Alla fine un’esposizione fantastica dello studio architettonico Scultura e Design. I materiali pregiatissimi, le forme grandi e gli abbinamenti audaci. Lo studio si occupa di progettistica, trendsetting e realizza i progetti mobiliari d’autore. La loro presentazione sul sito web mostra i progetti realizzati in contesti totalmente diversi tra di loro, sia per quanto riguarda la cultura, sia per la latitudine.
Dwa pawilony na pierwszy dzień to wystarczająco dużo. Wzornictwo nowoczesne postanowiłam zostawić sobie na kolejny dzień zwiedzania. Na wieczór byłam umówiona z przyjaciółmi na kolację w Bergamo. Połączenie kolejowe wydawało mi się bezpiecznie wygodne, zwłaszcza że bilet na pociąg miałam już w kieszeni.
Due padiglioni per la prima giornata sono stati sufficienti. Ho deciso di lasciare il design moderno per il giorno successivo. La sera dovevo incontrarmi con gli amici per cena. Il collegamento mi sembrava sicuro e comodo, anche perché il biglietto per il treno ce l’avevo già in tasca.
Bez pośpiechu udałam się w stronę stacji kolei podmiejskiej i umilałam sobie czas przegryzając kanapkę z pobliskiego baru. Gdy wtem dostrzegłam, że pociąg, na który czekam, ma opóźnienie 10 minut, a to oznaczało, że nie mam szans przesiąść się na dworcu centralnym na pociąg do Bergamo!
Senza fretta ho iniziato ad avvicinarmi alla stazione della metropolitana, consumando con un certo piacere un panino comprato in uno dei bar. Proprio sotto al tabellone, di colpo ho visto che il treno che stavo aspettando aveva un ritardo di 10 minuti e ciò significava che salire in stazione centrale sul treno per Bergamo sarebbe stato impossibile!
Pognałam w te pędy do informacji przy metrze. Żeby dojechać na Centrale FS potrzebuję ok. 40 minut, czyli mam pięć minut, by dobiec na peron i wsiąść do pociągu… nie byle jakiego! Kiedy człowiekowi się spieszy, metro działa o tyle dobrze na psychikę, że po prostu masz wrażenie, że już nic nie może mknąć szybciej. I rzeczywiście, na miejsce dotarłam oszczędzając kilka minut z owych czterdziestu, ale musiałam biec.
A gambe levate mi si sono recata allo sportello dell’ATM. Per arrivare alla Stazione Centrale avevo bisogno di 40 minuti il che significava che mi rimanevano soli cinque minuti per arrivare al binario e salire sul treno… non a caso! La persona che va di fretta usando la metropolitana è almeno consolata e tranquillizzata mentalmente da quella impressione che prova nel viaggiare più veloce. Ed infatti, sul posto sono arrivata risparmiando qualche minutino dei quaranta che avevo a disposizione. Eppure dovevo correre.
Biec! Ale dokąd? Schodki w Bergamo, walizka, pawilony, stoiska to nic w obliczu odjeżdżającego za chwilę pociągu! Nagle zobaczyłam biegnącą dziewczynę. “Hej!” – krzyknęłam do niej – “Biegniesz na dworzec?” “Si!” – usłyszałam. “Biegnę z tobą” – wydyszałam i śmiejąc się gnałam w kierunku, który pokazywała mi od czasu do czasu. Zdążyłam! Ale chciało mi się tak niemiłosiernie pić, że wiedziałam, że nie wytrzymam godziny w pociągu. Podbiegłam do dystrybutora. Chciałam wodę, ale w panice i popłochu udało mi się wystukać kod jakiejś oranżady. Nie najgorszej.
Correre! Ma in che direzione? Le scalette a Bergamo, la valigia, i padiglioni, gli stand il tutto era niente in confronto con il treno che doveva partire fra… un attimo! Improvvisamente, ho visto una ragazza che correva. “Ciao!” – le ho detto – “Stai correndo alla stazione?” “Si!” – mi ha risposto. “Corro con te!” – ansimando e ridendo ho corso nella direzione che la ragazza mi indicava ogni tanto. Ho fatto in tempo! Ma avevo una sete pazzesca. Sapevo che senza bere qualcosa non ce l’avrei fatta per un’ora sul treno. Di corsa ho trovato un distributore di bevande. Volevo l’acqua ma nel panico e con il batticuore ho digitato il codice di un’aranciata. Non male…
Szczęśliwa wsiadłam do pociągu. Udało się! Udało! Odetchnęłam. Wypiłam łyk soku i spytałam na wszelki wypadek siedzącą obok mnie kobietę: “To pociąg do Bergamo?” Spojrzała na mnie badawczo i odrzekła “Nie sądzę…”. Pomyliłam pociągi! Zerwałam się na równe nogi, wybiegłam. Mój pociąg stał na przeciwko. Zdążyłam.
Tutta felice sono salita sul treno. Ce l’ho fatta! Ce l’ho fatta! Ho respirato con sollievo. Ho bevuto un sorso di aranciata e ho chiesto ad una donna seduta accanto a me: “È il treno per Bergamo?” Mi ha guardato attentamente e ha risposto: “Non credo…”, Ho sbagliato treno! Sono saltata giù di corsa dal treno. Il mio stava per partire dal binario accanto. Ho fatto in tempo!
Bergamo wieczorem było przysłonięte lekką mgłą. Nie udało mi się dojechać autobusem do hotelu. Wszystkie kioski były zamknięte. Poszłam na piechotę. Tego dnia kilometr w tę, kilometr w tamtą nie robił mi już różnicy. Minęłam psa siedzącego grzecznie w witrynie sklepu odzieżowego, a następnie via Legionistów Polskich i byłam na miejscu.
Bergamo di sera era velata da una bruma leggera. Non sono riuscita a prendere un bus per arrivare all’hotel. Tutte le biglietterie erano chiuse ormai. Sono andata a piedi. Quel giorno un chilometro in più o in meno non faceva un gran differenza. Sono passata accanto a un cane accucciato nella vetrina del negozio di abbigliamento, ho attraversato via Legionari di Polonia e ho raggiunto la mia metà.
To był dość zabiegany pierwszy dzień.
La prima giornata è stata un pochino faticosa.
Zdjęcia oznaczone moim logo zostały wykonane przeze mnie i wraz z publikowanymi przeze mnie tekstami są chronione prawami autorskimi.
– Jest mi miło, że czytasz mojego bloga.
Zaproś swoich znajomych, lubię gości! –
