Jeżeli zastanawialiście się kiedyś, jak zrobić zagłówek, powiem wam, podobnie jak i w przypadku rasowania drzwi wejściowych: to proste. Opowiem Wam po kolei, w jaki sposób zrobiłam zagłówek do pokoju mojej córki i od razu wyjaśniam, że jest to wersja kryzysowa, ponieważ wykorzystałam to, co miałam, redukując zakup nowych rzeczy.
Najbardziej kryzysowa w tym wykonaniu jest warstwa gąbki, ba ma tylko 2 cm. Mogło być więcej, ale nie było. Mimo wszystko zagłówek wyszedł fajnie, ale od początku.
Kupiłam płytę OSB. Ponieważ w markecie płyty są sprzedawane na sztuki, kupiłam jedną całą o wymiarach 125×250 i grubości 1,60 cm i poprosiłam o jej przecięcie na pół, na dwa kawałki 125×125, ponieważ zagłówek będzie przeznaczony do łóżka o wymiarach 100 x 200 cm. Oznacza to, że boki zagłówka będą wychodziły poza obrys łóżka mniej więcej po 12,5 cm z każdej strony (w praktyce będzie to troszkę więcej, ponieważ warstwa tapicerska zwiększy nieznacznie wymiar wyjściowy).
Ten wpis wyjaśni wam, jak zrobić zagłówek, ale będzie też usiany radami: czego nie robić! 1: nie przenosić płyty OSB bez grubych rękawic! Dla jednych to oczywiste, inni przyjmują tę prawdę dopiero wraz z wbitymi w dłonie drzazgami (wyjmowałam je przez kolejne trzy dni!). 2: klejenie gąbki do płyty przeprowadzić w dobrze wietrzonym pomieszczeniu (ja ten etap wykonałam u siebie w garażu, przy otwartych drzwiach). Klej śmierdzi! Do klejenia wykorzystałam to, co miałam, to znaczy kupiony dość dawno klej tapicerski. W instrukcji obsługi zalecano nanoszenie pistoletem natryskowym, którego nie mam, więc naniosłam pędzlem i nic strasznego się nie stało. Wszystko skleiło się bardzo dobrze, mimo że termin ważności kleju minął rok temu (to były bardzo stare zapasy). Tak więc, 3: czasami warto zaryzykować.
4: gąbkę przyklejajcie do płyty rozwijając ją z rolki, nie na płasko, bo wyjdzie krzywo i wszystko uciapiecie klejem (co oznacza, że przed przyklejeniem, przyciętą wcześniej na odpowiedni wymiar gąbkę, należy zwinąć sobie samemu w rolkę, czyli: mierzymy, przycinamy, zwijamy w rolkę, naklejamy na deskę stopniowo odwijając). Ponieważ gąbka o grubości 2 cm to naprawdę malutko na zagłówek, jako kolejną warstwę dałam grubą ocieplinę, którą akurat miałam. Zaletą ociepliny jest to, że zabezpiecza krawędzie tapicerowanej bazy. Przechodzimy do kolejnej rady – 5: zawińcie ocieplinę wokół krawędzi na zakładkę, żeby zabezpieczyć kanty (mogą później powoli i zdradziecko przecierać tkaninę).
Klej tapicerski szybko schnie. To jest moment, kiedy można przenieść całość już do mieszkania i zaprosić do współpracy czujnego kota.
Kolejny ważny punkt – 6. przed rozpoczęciem naciągania tkaniny, dokładnie ją wyprasujcie! Tkaninę do płyty mocowałam takerem. Nic nadzwyczajnego. Jakiś zwykły, który kupiłam parę lat temu, gdy zmieniałam tapicerkę na krzesełku do biurka (to bardzo stare dzieje, a wpis znajdziecie TUTAJ). To co istotne, 7. napinanie tkaniny zaczynamy od naciągnięcia przeciwległych boków. Czyli napinamy wstępnie: góra-dół i prawa-lewa oraz rogi po przekątnej. Następnie można dokładnie napiąć każdy z boków. 8. do napinania warto zaprosić kogoś do pomocy (podziękowania dla Mamy).
Całość z tyłu powinnam zamaskować czarną flizeliną albo chociaż jakimś płótnem. Jeszcze tego nie zrobiłam, ale warto. Aha, zapomniałam opowiedzieć o tkaninie. To bardzo gruby tapicerski len. Świetna jakość! Pierwotnie chciałam go przeznaczyć na oparcie do jadalni, ale zmieniłam plany (jak widać). Len znalazłam na Allegro. Tkanina ma bardzo dużą gramaturę (400 g/m2) i minimalną domieszkę poliestru (8%).
9. Zszywki wbijane takerem, które nie weszły do końca, dobiłam młotkiem.
Kolejny etap jawił mi się najbardziej emocjonująco: wbijanie ćwieków tapicerskich. Wbiłam około 150 sztuk, więc sądzę, że do końca roku nie będę już niczego wbijać. Dlaczego nie dałam cwanej listwy i nie uprościłam sobie sprawy? Bo nie lubię listew tapicerskich udających ćwieki. Nic na to nie poradzę. Co zrobić, żeby równo wbić tyle ćwieków? Otóż drogi Watsonie, zdradzę ci mój własny patent. Widziałam kiedyś na jakiejś amerykańskiej stronie, że są specjalne szablony papierowe, które przykłada się do tkaniny i w ten sposób bardzo łatwo zachować linię prostą i równe odstępy. Te szablony są bardzo podobne… do papierowych miarek, które można sobie zerwać w sieciówkach meblarskich i budowlanych (już wy wiecie, gdzie). 10. Papierkowa miarka pełni funkcję szablonu, z którym łatwo zachować prostą linię i równe odległości. Ja wybrałam sobie odległość jednego cala do ćwieków o średnicy 10mm.
Do naturalnego lnu dobrałam gwoździe tapicerskie w kolorze starego złota. Uznałam, że srebrne będą zbyt zimne, a złote zbyt słodkie.
Bardzo, bardzo ważna jest metoda wbijania. 11. Wbijając gwóźdź tapicerski usuń spod niego papierowy szablon (najpierw wbij gwóźdź przez szablon, potem wyjmij i usuń szablon – w tkaninie zostanie dziurka, łatwo zobaczysz, w którym miejscu należy z powrotem wbić gwóźdź. 12. Przyciśnij palcem tkaninę obok wbijanego gwoździa, aby zmniejszyć amortyzowanie gąbki. Uważaj na palce! Uniesiona gąbka i watolina bardzo utrudniają wbijanie, w efekcie gwoździe się krzywią i nie wchodzą w deskę. Najlepiej, jeśli delikatnie dociśniesz gwóźdź palcem, tak aby końcówka weszła w deskę i odrobinkę ustabilizowała ćwiek. Następnie zacznij powoli i delikatnie przybijać. Jeśli uderzysz zbyt mocno, nóżka się wykrzywi i nic z tego nie będzie.
Gwoździe wbiłam na trzech bokach: góra, prawy i lewy bok. Od dołu zostawiłam około 10 cm bez gwoździ. Uff! Trochę się narobiłam.
Po wbiciu wszystkich gwoździ tkanina napięła się jeszcze mocniej. Nawet jeśli początkowo coś sprawiało wrażenie nierównego lub zbyt luźnego, zniknęło bez śladu. Odbioru jakościowego dokonała kotka. Wyszło prosto.
Zagłówek stanął w pokoju mojej starszej córki. Kadry będą skąpe, bo pokój jest w trakcie urządzania, ale będę Wam pokazywać na bieżąco każdą zmianę. Kolejna już niedługo.
Zdjęcia oznaczone moim logo zostały wykonane przeze mnie i wraz z publikowanymi przeze mnie tekstami są chronione prawami autorskimi.
– Jest mi miło, że czytasz mojego bloga.
Zaproś swoich znajomych, lubię gości! –
